Για μια γέννηση χωρίς βία 

..αυτή η μάσκα της ανείπωτης αγωνίας. Αυτά τα χέρια ιδίως που έρχονται στο κεφάλι...
Είναι η στάση ενός κεραυνοβολημένου πλάσματος. Η κίνηση που κάνουν αυτοί, που πληγωμένοι θανάσιμα, θα καταρρεύσουν την άλλη στιγμή. θα πίστευε κανείς ότι ακούει ουρλιαχτό επιθανάτιας αγωνίας...
Τέτοιος πόνος , τέτοια οδύνη...

Είναι η γέννηση ;

Η γέννηση είναι θύελλα, είναι λαίλαπα  και το παιδί ναυαγός, εξουθενωμένο, βυθισμένο, πνιγμένο από μια πλημμυρίδα αισθήσεων. Το μόνο μας έγκλημα είναι που αγνοούμε ότι οι αισθήσεις του νεογέννητου λειτουργούν, αγνοούμε ακόμα και την λεπτότητα τους, τη διεισδητικότητά τους...

Ας κάνουμε σαν τους εραστές, ας κλείσουμε το φως. Ποιος μπορεί να κάνει έρωτα κάτω από το φως των προβολέων. Πόσο κατευναστικό είναι τούτο το μισοσκόταδο! Και η ίδια η μητέρα απολαμβάνει το ημίφως. Μήπως για να ακούσουμε καλύτερα δεν μισοκλείνουμε τα μάτια...